Vreemde dagen Vreemde dagen
Vreemde dagen
Hoe vergaat het u in deze dagen en weken van vervreemding? Wat gebeurt er in en met uzelf nu de dreiging en de angst steeds meer om zich heen grijpen? De controle lijkt in de samenleving ver te zoeken. Het vertrouwen in wetenschap en politiek verantwoordelijken is flinterdun. Ons nuchtere volk hamstert om zo verzekerd te zijn niet te kort te komen in de dagen die komen. Op sociale media heerst de chaos van meningen nog meer dan in rustigere tijden. Ook in ons dorp, in onze kleine samenleving is deze tendens gaande. Wij zijn schijnbaar toch geen nuchter en redelijk denkende wezens. Wanneer iets ons bedreigt dat wij niet kunnen controleren slaat de angst en paniek toe en handelen wij vanuit het onredelijke in een poging de zaak weer onder controle te krijgen.

Wie in deze dagen het aandurft in de spiegel te kijken ziet dat er een ander beeld is dat hem aankijkt.

Dit virus heeft ons allemaal aangestoken; kijk maar in de spiegel en kijk maar om u heen. Corona bedreigt onze gezondheid zoals elk virus dat de wereld overgaat. Maar corona bedreigt veel meer ons mens zijn door de ontwrichting van de samenleving. Het tast onze sociale cohesie aan doordat wij proberen uit alle macht haar verspreiding te doorbreken. Natuurlijk is het goed dat wij verspreiding willen tegengaan. De gezondheid van het collectief bepaalt nu de ruimte van ons handelen. We hebben daarin geen keuze, lijkt het. Het virus verlamt ons voordat het ons treft. Wat is wijsheid in deze dagen? Wie zal haar vinden? Wat houdt ons bij elkaar? Wat drijft de geesten uiteen? Hoe lang verdragen wij de opgelegde maatregelen, of het gebrek aan maatregelen? Wanneer keert de gewone gang der dingen terug? Niemand weet het, niemand kan ons raden. Wij schrapen vandaag al het gevallen manna bij elkaar, omdat we denken dat er morgen misschien wel niets zal zijn.

Nu ons ritme doorbroken en de basis van ons bestaan (ons actief zijn in de wereld) sterk begrensd wordt, beseffen wij eens te meer dat wij kwetsbaar zijn, dat onze samenleving kwetsbaar is, en dat de vanzelfsprekendheid van de dagelijkse dingen nooit blijvend is. Wat blijft is onze vrijheid om in het wisselen van de tijden uit vertrouwen te leven, en dat vertrouwen in ons handelen tot uitdrukking te laten komen.
Arie Ravensbergen
 
terug