Vrede Vrede
Vrede
Op vakantie las ik in de kathedraal van Durham in Noord-Engeland onderstaand ‘credo’, geloofsbelijdenis, omdat het op 11 november aanstaande 100 jaar geleden is dat de Eerste Wereldoorlog eindigde (mijn vertaling).
  • Hoewel oorlog soms noodzakelijk en rechtvaardig is, past oorlog niet in Gods wil voor zijn kinderen en voor zijn wereld.
  • Oorlog brengt zowel het beste, als het slechtste in mensen naar boven. Dus moeten we zowel het kwade verdrijven, als het goede vieren.
  • Net zoals wij de gevallenen herinneren, zo herinnert God hen ten goede.
  • Alle dingen zullen verzoend worden in Christus, inclusief oude vijanden. Daarom hebben we de verplichting om te werken aan verzoening vandaag.
  • We hebben een taak en een verantwoordelijkheid om te zorgen voor onschuldige slachtoffers van oorlog.
  • De kerk is een heilige en gastvrije plaats voor alle mensen en getuigt zo van de waarde van iedereen, die geschapen is naar Gods beeld en voor wie Christus is gestorven.
  • Jezus zegt: ‘Gezegend zijn de vredestichters, want zij worden kinderen van God genoemd.
Na de Eerste Wereldoorlog, volgden de Tweede Wereldoorlog, de Korea- en Vietnamoorlogen, de Koude Oorlog, de ‘War on terrorism’ en helaas nog veel meer.
Een geloofsbelijdenis, zoals deze uit Engeland, kan ons helpen om vrede - én het ontbreken van vrede - dieper te doordenken, ook in relatie tot ons geloof.
Wat zien wij als Gods wil? Hoe vinden wij het evenwicht tussen het kwade verdrijven en het goede vieren? Hoe ervaren wij het meeleven, het herinneren, van God bij gemis? Zetten wij ons in voor verzoening? Voelen wij een taak en verantwoordelijkheid voor slachtoffers van oorlog in 2018? Hoe ver gaat onze gastvrijheid als kerk? Zijn wij bereid een offer te brengen voor vrede?
 
Op de placemat bij de maaltijd in de ‘Week tegen de eenzaamheid’ stond de  vraag: 'Wat zou u doen als u president zou zijn?’. Diverse mensen vonden het moeilijk deze vraag te beantwoorden, omdat ze nooit president (of premier) zullen zijn. Misschien geldt die moeite ook voor de vragen over vrede hierboven. Geen antwoorden op ‘grote’ vragen, betekent niet dat we vanuit Valkenburg in 2018 geen bijdrage kunnen leveren aan ‘meer vrede’. Bijvoorbeeld door in ons taalgebruik minder zwart/wit te zijn, meer de nuance te zoeken en het positieve te benadrukken.  
 
“Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet.” Woorden van Jezus, opgenomen in het evangelie naar Johannes (14:27). Hierin voel ik een welkom tegengeluid tegen alle zorgen, die er heersen over bijvoorbeeld de kwaliteit van de zorg, de effecten van milieuvervuiling en de veranderende samenleving.
Jezus zegt: ‘Kijk wat er al is’ en ‘Zie wat Ik je al gegeven heb’. We hoeven ons niet met tomeloze energie en met uitgebreide plannen van aanpak na lang vergaderen te gaan inzetten voor vrede. We hebben van Jezus die vrede al gekregen. Die vrede van Christus mogen we ervaren en koesteren. Die vrede mag ons tot rust en bemoediging zijn. Die vrede is als genade, die we niet kunnen verdienen, maar waar we ons wel open voor kunnen stellen.
Die niet-aardse vrede kan ons helpen om de andere wang toe te keren en om geen kwaad met kwaad te vergelden. Die vrede kan ons steunen om in woorden geen aanval te horen en om niet in de verdediging te schieten.    
Bij de vrede van Christus is de winst van de één niet het verlies van de ander, maar staat het samen voorop. Dus: ‘Kom erbij en doe mee!’, het motto van de Week tegen de Eenzaamheid.
Ds. Marjan Zebregs
 
terug